Alberto bedankt

Vol spanning zat ik afgelopen zondag te wachten op de uitzending van Undercover in Nederland. Volgens de aankondigingen die ik de afgelopen week voorbij had zien komen op sbs6 zou het gaan over pedofielen. Maar er was van alles schokkends te zien, maar geen pedofielen.

Kijk ik ben blij dat er weer 1 kindermisbruiker van de straat is geplukt, uiteraard. Maar die Belg was een klassiek voorbeeld van een gelegenheidsdader. Een seksueel gefrustreerd kereltje dat in zijn peutertje een gemakkelijk en weerbaar slachtoffer ziet. En als de volgende gelegenheid zich aandient, ditmaal in de vorm van Alberto Stegeman, dan hapt ie uiteraard weer toe. Gelegenheidsdader dus, duidelijker kun je ze niet hebben.

En dan pedofielen vergelijken met mensen als Marc Dutroux en Jozef Fritzl…Sorry hoor, maar hoe kun je iemand die uit is op financieel gewin zoals Marc nu vergelijken met een pedofiel die zo graag met kinderen omgaat dat ie leraar wordt. Want zo zwart/wit wordt het gesteld.

En een pedofiel die seks heeft met een vrouw van boven de 30? Lijkt me ook een beetje vreemd en ik mag toch aannemen dat de dochter van Jozef Fritzl in de tijd dat ze gevangen zat toch echt wel ouder is geworden.

Nee, pedofielen zag je in de uitzending van Alberto niet. Maar er zijn wel weer 1.1 miljoen kijkers op het verkeerde been gezet door het verkeerde gebruik van het woord pedo…Alberto bedankt…

Het uur van de wolf

Vandaag is het zover, het nu al veelbesproken boek “mijn meneer” van Ted van Lieshout komt vandaag uit. En vandaag is ook de dag dat de documentaire “ik zal uw naam niet noemen” wordt uitgezonden bij de NTR. Allemaal kijken dus vanavond Ned2 om 23.00u of de herhaling zondag 12 februari om 17.05u.

Hieronder een interview met de bekende kinderboekenschrijver die hij gaf voor de volkskrant:

Door Dirk Jan Arensman

‘Ik heb me nooit onveilig gevoeld’

In 'Mijn meneer' beschrijft Ted van Lieshout de relatie die hij als elfjarige had met een volwassen man. ‘Het enige dat ik beweer is dat een pedofiel niet automatisch kinderen verkracht.’

Op welke reacties hij zich voorbereidt? ‘Op de ergste,’ zegt Ted van Lieshout (1955) zonder een moment te aarzelen. ‘Dat mensen zullen zeggen: “Hij is niet rabiaat over pedofilie, en het is nog een kinderboekenschrijver ook… Nou, dan zal hij zelf wel pedofiel zijn!” ‘Bang ben ik er niet voor. Dat zou ik zijn als het inderdaad zo was. Maar ik voel me er wel ongemakkelijk bij. Al ben ik ben zelf ook zo: als een man zich beweegt in een zogenaamd “vrouwenberoep” dat met kinderen te maken heeft, denk ik: goh, zou die soms bijzondere belangstelling voor kinderen hebben? Dat is precies de reden waarom er bijna geen kleuterleiders meer zijn: die zijn weggevlucht, omdat ze echt geen zin meer hadden in die verdachtmakingen.’

We spreken Van Lieshout in zijn prachtig verbouwde pakhuis in Amsterdam, een paar weken voor het verschijnen van Mijn meneer. Na 27 gelauwerde jaren als auteur van jeugdboeken en -gedichten, illustrator en tekstschrijver voor onder meer Sesamstraat en Het klokhuis, is het zijn eerste roman voor volwassenen; tevens rode draad in Arno Kranenborgs documentaire Ik zal uw naam niet noemen die dinsdag in Het uur van de wolf wordt uitgezonden. Een autobiografisch verhaal over een elfjarige jongen die, in biechtbrieven aan een Mariabeeldje in een kapel langs de weg naar school, vertelt over zijn ‘bijzondere vriendschap’ met een volwassen man. En dat Van Lieshout een sterk vermoeden heeft van wat het los zal maken, is geen wonder: hij roerde het onderwerp al eens aan in de dichtbundel Zeer kleine liefde (1999). Destijds kwamen de verwijten verpakt in verholen bijzinnen; inmiddels is de publieke opinie verhard. Van Lieshout: ‘Mensen die pedofiel zijn, of er zelfs maar van worden verdacht, moeten naar de randen van de samenleving worden gedrongen, vindt men. Vereniging Martijn? Verbieden! Terwijl er zolang die bestaat nog iets zichtbaar van is. Anders gaat het helemaal ondergronds en weet je niets meer: niet wie ze zijn, waar ze zitten… Bovendien is het goed dat de leden een beetje steun aan elkaar hebben. Het moet verschrikkelijk eenzaam zijn om nooit tegen iemand te kunnen zeggen hoe je van binnen bent.’

Belangstelling
‘Ik begrijp de zorgen en angsten van mensen, van ouders, heel goed. Maar je mag wel een beetje relativeren. Proberen bepaalde nuances aan te brengen.’ Dat doet Van Lieshout in Mijn meneer door, gestileerd en verdicht, ‘zo waarachtig mogelijk’ zijn eigen ervaringen te beschrijven. In de woorden van een jongetje dat het feit dat een nieuwe dorpsbewoner zijn oog op hem laat vallen ‘niet helemaal onbedreigend’ vindt, maar ook spannend en leuk.
‘Voor mij persoonlijk gold dat ik best een eenzaam kind was, dat het geweldig vond dat iemand die belangstelling voor mij had. Dat maakte dat ik me bijzonder voelde en trots. Als het aan mij had gelegen, had ik het ook aan iedereen verteld. Maar ik wist wel dat dat niet de bedoeling was…’
De meneer laat Tedje de speelgoedtreintjes in zijn garage zien. Ze bouwen samen een legokasteel. Hij stimuleert zijn tekentalent, praat met hem over mythologie en kunst. En steeds gaat de lichamelijke intimiteit een stapje verder. Die geraffineerde opbouw verraadt een strategie. ‘Maar bij twee volwassenen is dat in wezen niet anders. Als jij een vrouw wilt versieren, nodig je haar uit voor een etentje, geeft haar een bosje bloemen. Het hinderde me ook toen ik er tijdens het schrijven van het boek achter kwam dat ze dat bij kinderen grooming noemen, een kind klaarstomen om seksuele handelingen met je te verrichten. Daar was ik woedend over! Omdat het de romantiek eruit haalde waarvan ik dacht dat-ie aan de orde was. Misschien was het hem er inderdaad alleen maar om te doen mij naakt te krijgen, maar toen het eenmaal afgelopen was, en ik het als tiener miste, dacht ik: ik had zo’n mooie relatie, en nou is-ie voorbij. Als iemand dan achteraf komt uitleggen: dat was grooming… dan wordt die illusie, de herinnering die ik had, kapotgemaakt.’

Homofieltje
‘Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk ben ik tegen pedofiele relaties. Hij heeft risico’s met me genomen die hij niet had mogen nemen. Maar als je over misbruikte kinderen hoort, wordt daar nooit bijgezegd wat er precies is gebeurd. Daardoor gaat iedereen te rade bij zijn eigen seksualiteit. In mijn geval werd ik wel een grens overgetrokken, maar tegelijkertijd probeerde hij zich te richten naar mijn seksualiteit en heb ik me nooit onveilig gevoeld. Ik ben nooit vastgehouden, kon weg wanneer ik wilde. Als ik ergens “nee” tegen zei, gebeurde het niet. Daarmee wil ik niet zeggen: zie je wel, pedofielen bedoelen het goed en zijn allemaal hartstikke fijn. Het enige dat ik beweer is dat een pedofiel niet automatisch kinderen verkracht.’
Slachtoffer heeft Van Lieshout zich nooit echt gevoeld. ‘Als ik het zou kunnen wegwissen uit mijn leven, zou ik dat niet doen. Het maakt onderdeel uit van wie ik ben. Invloed heeft het natuurlijk wel op me gehad, maar ik weet niet precies wat erop terug te voeren is en wat niet. Ik wist destijds bijvoorbeeld al lang dat ik homo was. Andere jongens vonden auto’s en voetballen leuk, ik knipte de haren van de poppen. Mijn vader zei toen ik drie was al: “Dat wordt een homofieltje.”’

Perspectief
Mijn meneer liet hij daarom eindigen op het moment dat de relatie ophield. ‘Ook omdat ik het zuiver wilde houden. Het verhaal wordt verteld door een jongetje dat niet kan inschatten wat de gevolgen zullen zijn als hij vijftien of zeventien is.’
De gedachten van zijn meneer weergeven, heeft hij nooit overwogen. ‘Ik heb geen flauw idee wat er omgaat in een pedofiel, en eerlijk gezegd wil ik dat ook niet weten. Er is nu net die nieuwe serie, Breaking Bad,’ verklaart hij zich nader. ‘Die gaat over iemand die misdadiger wordt. Toch word je geacht je als kijker in hem in te leven, misschien wel te vergoelijken wat-ie doet. Nou, dat wil ik niet! Ik wil me niet vereenzelvigen met iemand van wie ik vind dat-ie gestraft moet worden. Daarbij: ik schrijf al 25 jaar vanuit het perspectief van kinderen, wat de meeste schrijvers voor volwassenen niet kunnen. En als ik seks tussen een volwassene en een kind beschrijf vanuit de volwassene, dan gaat iedereen over zijn nek; doe ik het door de ogen van het jongetje, dan niet.’
Het neutraliseert het erotische aspect. Hoewel, lacht hij: ‘Mijn moeder zei toen ze het omslag zag: “Nou, alle pedofielen zullen het wel kopen!” Dat moeten ze dan zelf maar weten. Ik heb het niet geschreven om mensen op te winden. Ik zou het trouwens ook niet zo heel erg vinden als het boek wel vol spermavlekken van hand tot hand ging. Er zijn in elk geval geen kinderen voor opgeofferd, zoals bij kinderporno. Ik heb alleen mezelf gebruikt.’

Het uur van de wolf: Ik zal uw naam niet noemen >> dinsdag, Nederland 2, 23.00-0.00 uur

Pedofobisch

Pedofobisch…Zo noemt Prof. Dr. J. Frenken de samenleving in zijn brochure “seksueel misbruik van kinderen” uit 2001. Hij stelt daarin echter ook dat hij daar begrip voor heeft. En juist dat korte stukje tekst ontkracht de rest van de tekst. Feitelijk staat er nu, het heeft geen zin om eigen rechter te spelen, want daarmee vergroot je de kans op recidive. Maar ik begrijp het wel als u het wel doet hoor, dus ga je gang en volg je hart. Lijkt mij niet echt het juiste resultaat opleveren. Nu meer dan 10 jaar later is er nog weinig verandering gekomen aan de pedofobische samenleving. De samenleving is en blijft vooralsnog sterk tegen pedofielen gericht. Dit ligt ondermeer aan de weinige kennis die men over dit onderwerp in het algemeen heeft en er is weinig vertrouwen in politie en justitie.

Bij ieder artikel in de media over een zedenzaak lees ik regelmatig reacties dat de straffen die een veroordeelde zedendelinquent krijgt veel te laag is. En begrijp mij niet verkeerd, daar sluit ik mij helemaal bij aan. Maar als ik dan lees wat sommige mensen voorstellen als straf dan denk ik dat men die mensen ook maar beter gelijk achter slot en grendel kan bewaren. Iemand aan zijn penis ophangen aan een stroomdraad en er dan 10.000 volt opzetten bijvoorbeeld…Gaat mij toch een beetje te ver. Met 220 volt bereik je heus ook wel het gewenste effect. Mensen die dergelijke straffen toewensen aan andere mensen, en dit echt oprecht menen ook, dienen zichzelf te melden bij een instantie als de Pompestichting.

Mensen lijken ook overtuigd van het feit dat een veroordeelde zedendelinquent na zijn vrijlating vrijwel zeker direct weer de fout in gaat. Maar dan gaat het dus al niet meer om pedofielen, maar om pedoseksuelen. Zolang mensen geen verschil zien tussen pedofielen en pedoseksuelen zal het beeld wat men heeft van de pedofiel er zeker niet beter op worden.

Terug naar het gebrek aan kennis. Onderzoek naar pedofilie staat nog in de kinderschoenen. En als er al wetenschappelijke onderzoeken gedaan zijn, dan bereikt de uitkomst daarvan zeer zelden het grote publiek. In vakliteratuur wordt het onderwerp dan wel behandeld, Jan met de pet krijgt daar niets van mee. En daardoor blijven vooroordelen in stand, zoals het beeld dat iedere man of vrouw die een kind seksueel misbruikt ook meteen pedofiel is. Dat de meeste kinderen slachtoffer worden in de huiselijke kring van gelegenheidsplegers daar hoor je niemand over. En natuurlijk zijn er pedofielen die uiteindelijk wel een kind gaan misbruiken. Maar dat wilt niet zeggen dat iedere pedofiel dat gaat doen. Dat is hetzelfde als zeggen dat iedere Marokkaanse jongere wel eens met de politie in aanraking gaat komen. Oké, slecht voorbeeld…maar feit is dat je nooit een hele groep over 1 kam kan scheren.

Ted van Lieshout

Moet ik hier nou blij van worden of niet, vroeg ik mij gisteravond af. Een kinderboekenschrijver, Ted van Lieshout, die bij Paul en Witteman gaat zitten om zijn boek te promoten. Geen kinderboek dit keer, maar een verhaal over zijn eigen jeugd en een relatie met een oudere man. Om het thema “pedofilie” bespreekbaar te maken. Of om zijn eigen bankrekening te spekken, want alle publiciteit rond zijn boek zullen hem waarschijnlijk geen windeieren gaan leggen.

Maar goed, het boek, mijn meneer, komt aanstaande dinsdag uit en de reacties op zijn blog over het boek laten zien dat het onderwerp in ieder geval al wat stof tot debat doet opwaaien.

Minister van Bijsterveldt

Even een stukje uit de Spits van afgelopen dinsdag:

Onderwijsminister Van Bijsterveldt roept alle imams in Nederland op zich gezamenlijk uit te spreken tegen homogeweld en voor het respecteren van homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders. „Ik zou het erg waarderen als zij dat doen, net zoals de christelijke kerken nog niet zo lang geleden hebben gedaan”, zei ze gisteren tijdens een bijeenkomst van het Samenwerkingsverband van Marokkaanse Nederlanders (SMN) in Utrecht. Het zou volgens de minister een sterk signaal zijn dat iedereen, ongeacht seksuele geaardheid, afkomst en cultuur er in de islamitische gemeenschap mag zijn.

Van Bijsterveldt kreeg gisteren de resultaten overhandigd van een driejarig project van dialoogbijeenkomsten, expertmeetings en schoolontmoetingen, dat SMN had uitgevoerd onder Marokkanen voor homoacceptatie in eigen kring. „Het moet echt van binnen de eigen gemeenschap komen. Dat kan niet van buitenaf. Daarom heb ik zo’n bewondering voor de moed van leiders en anderen die opstaan in deze gemeenschap, en voor homoacceptatie gaan staan”, zei ze.

Er wordt ondertussen zeker vooruitgang geboekt in de bespreekbaarheid van homoseksualiteit onder Marokkanen, bleek gisteren. Meer jonge Marokkaanse homo’s durven uit de kast te komen. Al is uitsluiting en zelfs mishandeling na een ‘coming out’ nog steeds niet ongewoon. Het NIP, het Nederlands Instituut van Psychologen, maakt zich zorgen om het welzijn van deze jongeren.

10.000 Islamitische homojongeren
„Er zijn zo’n tienduizend islamitische homojongeren van 15-25 jaar in ons land en zij lopen echt grote kans op ernstige geestelijke, emotionele problemen”, berekende Michaël von Bönninghausen, NIP-psycholoog en voorzitter Crisisinterventie Netwerk Schoolpsychologen. „Het is voor een Nederlandse jongere al lastig zijn homoseksualiteit te accepteren.

Voor een islamitische jongere is het tienduizend keer moeilijker. Hulpverleners, scholen, sportclubs moeten deze jongeren gaan zien en expertise ontwikkelen om hen te begeleiden. Deze jongeren hebben vaker psychische problemen als depressie en  drugsgebruik. Ook gaan ze vaak de prostitutie in.”

“Het zou volgens de minister een sterk signaal zijn dat iedereen, ongeacht seksuele geaardheid, afkomst en cultuur er in de islamitische gemeenschap mag zijn.” Dat zou dus betekenen dat rasechte pedofielen er ook mogen zijn…Joepie!!! Maar toch gek dat juist deze groep mensen weer niet genoemd worden in het stukje.

“„Het is voor een Nederlandse jongere al lastig zijn homoseksualiteit te accepteren. “  Geloof mij, het accepteren van pedofiele gevoelens is ook niet echt gemakkelijk. Vooral niet als je weet dat je bij een coming-out kunt rekenen op diverse doodsbedreigingen…

“Deze jongeren hebben vaker psychische problemen als depressie en  drugsgebruik. Ook gaan ze vaak de prostitutie in.”” Goh, dat verbaast me nou niet echt. Men zou dit onderzoek eens moeten doen onder mensen die “lijden” onder hun pedofiele geaardheid. Het is te makkelijk om te denken dat juist die ene groep mensen zelf voor hun geaardheid hebben gekozen en er trots op zijn.

Iedereen mag er dus zijn volgens minister van Bijsterveldt…Nu nog wachten tot ze het lef heeft om in het rijtje van homo’s, lesbiënnes, biseksuelen en transgenders ook de pedofielen te noemen. De kans om de hoofdprijs in de staatsloterij te winnen lijkt me groter, maar een mens mag toch zijn dromen hebben…

Tolerantie...my ass

Wat zijn we toch heerlijk tolerant aan het worden in Nederland. Steeds vaker hoor je dat mensen maar uit de kast moeten komen. Homoseksualiteit is aangeboren en daarop mag je iemand niet afrekenen. En dus zijn homohuwelijken ineens heel normaal, bieden scholen speciale projecten aan om leerlingen erop te wijzen dat het heel normaal is en als klap op de vuurpijl mag je nu ook al op tv uit de kast komen. Heel fijn allemaal.

Het is dus geen ziekte meer om homoseksueel te zijn en ook niet als je op dieren valt. Homofilie en zoöfilie zijn officieel van de lijst met criteria geschrapt. Logisch ook, want een geaardheid kies je niet, die heb je nou eenmaal bij je geboorte.

En daarom zijn we nu op een punt dat je van alles kunt zijn zonder dat iemand je daarvoor gaat lynchen. Val je op dieren, vreemd maar oké…Val je op oude mensen, vreemd maar oké. Val je op mensen van je eigen geslacht, oké. Zelfs acrotomofilie is niet eens zo vreemd meer. Maar…val je nu op kinderen, dan wordt het toch ineens een ander verhaal…Hoor je op het journaal iets over iemand die kinderen heeft misbruikt, dan hoor je meteen allerlei mensen roepen dat de dader gecastreerd moet worden en diverse manieren om iemand een zo langzaam mogelijk en pijnvolle dood te bezorgen worden besproken. Dood aan de pedo, castreren die pedo, lul afhakken van de pedo etc etc…Niets mis mee, alleen staat pedo toch echt voor pedofiel. En wie kent er nou een pedofiel die kinderen iets aandoet? Ik niet…

En meteen worden er namen geroepen als Marc Dutroux of Robert Mikelsons…Maar dat zijn geen pedofielen! Dat zijn pedoseksuelen, een nogal groot verschil lijkt mij. Maar ja, zolang de media iedere pedoseksueel een pedo blijft noemen zal dat kwartje niet snel vallen bij de meeste mensen.

Even terug naar waarom de homoseksueel nou uit de kast zou moeten komen. Het is beter voor de persoon zelf, hij voelt zich anders niet geaccepteerd en zou zelfs daardoor in een sociaal isolement terecht kunnen komen. Ahw, zielig…Nog veel meer maatschappelijk verantwoorde redenen zijn er te bedenken. En die schijnen voor iedereen te gelden, behalve dan voor de pedofiel. Die wordt gedwongen om juist in een isolement te gaan zitten, omdat iedereen hem ( of haar ) al heeft veroordeeld voordat hij überhaupt iets gezegd heeft.

Kortom, zolang je een geaardheid hebt die aan onze normen en waarden voldoet, mag je vooral uit de kast komen…Toe maar, goed zo! Maar heb je geen voorkeur voor dieren, oude mensen, lijken, mensen van hetzelfde geslacht, of gehandicapten en val je op kinderen…val dan maar dood of wees wijs en hou je mond…Maar probeer niet in een isolement terecht te komen, want dan sla je misschien wel door en wordt je toch een kinderverkrachter. En dan bevestig je weer dat alle pedo’s slecht zijn…En zo is het kringetje weer rond.

Fijn die tolerantie in Nederland.

Ontdekking

Het is zondagmorgen ergens in juli. Ik ben net wakker en moet naar de wc. Ik kijk op mijn klok en zie dat het net half acht is geweest. Ik klim mijn bed uit en loop mijn kamer uit. De wc is een verdieping lager en dus loop ik stilletjes de trap af. Voor ik bij de badkamer kan komen moet ik eerst langs de kamer van mijn ouders. Terwijl ik daar langs loop hoor ik een zacht gehijg en gekreun uit hun slaapkamer komen. Verbaasd vraag ik me af wat er gebeurt en al snel besluit ik door het sleutelgat te kijken. Wat ik zag kon ik haast niet geloven. Mijn vader lag bovenop mijn moeder. Hij had een hele grote piemel die ook nog eens keihard leek. Ik had hem dan wel eens naakt gezien tijdens het douchen of baden maar hij leek wel gegroeid. Terwijl hij zijn piemel tussen mijn moeders benen hield bewoog hij zich op en neer waarbij zijn piemel steeds weer in mijn moeder verdween.

Het was zomer en zelfs nu al vrij warm waardoor mijn ouders geen deken of iets anders over zich hadden liggen. Het gehijg en het gekreun bleken van allebei te komen hoewel ik het idee had dat mijn vader het hardste kreunde. Nou ja, hard; vergeleken met mijn moeder want ze probeerden het een beetje stil te houden. Ik zag hoe mijn vader de tepels van mijn moeder tussen zijn lippen nam en dat zij daarop iets harder begon te kreunen.

Op een gegeven moment trok mijn vader zich terug uit mijn moeder en fluisterde haar iets toe. Hij ging op zijn rug liggen en mijn moeder begon aan het topje van zijn piemel te zuigen. Ze nam hem steeds verder in haar mond en op een gegeven moment verdween hij bijna helemaal in haar mond. Toen zij hij iets van "Ik kom..." waarop mijn moeder haar mond iets wegtrok en mijn vader witte slierten stroperig vocht over haar gezicht spoot terwijl hij luid kreunde. Vervolgens was het mijn moeder’s beurt om op haar rug te gaan liggen waarna mijn vader haar tussen haar benen begon te likken. Door zijn houding kon ik het niet goed zien maar volgens mij ging hij met zijn tong zo tussen haar schaamlippen door. Toen ze hier genoeg van hadden ging zij op haar knieën zitten en mijn vader ging zomaar met zijn (opnieuw harde) piemel een paar keer tussen haar billen door. Steeds harder en dieper waarbij hij tenslotte helemaal in haar kont verdween. Hij bleef zo een tijdje stoten totdat ook mijn moeder "kwam" en mijn vader voor de tweede keer "witte stroop" ditmaal over haar achterwerk spoot.

Toen leek het voorbij te zijn. Ze lagen rustig naast elkaar. Nog wat zoenend en elkaar met de handen aaiend maar niet meer iets dat leek op wat er hiervoor gebeurde. Ik herinnerde me opeens hoe ik hier was aanbeland. Alleen hoefde ik niet meer plassen. In de plaats daarvan voelde ik een ander soort jeuk tussen mijn benen. Met de overtuiging dat het niets meer met de wc te maken had ging ik maar terug naar mijn kamer.

Ik ging op bed liggen om wat te lezen. Ik merk op dat het inderdaad wel warm is en ik ga dus niet meer onder mijn deken liggen. Zo liggend valt het me weer op: die jeuk tussen mijn benen. Ik wrijf een beetje met mijn rechter hand over mijn onderbroek op de plek waar het het meest jeukt. De jeuk wordt er niet minder van. In tegendeel, hij neemt zelfs toe. Herinnerd aan wat ik op de slaapkamers van mijn ouders zag komt er een ideetje in me op: waarom probeer ik niet hetzelfde als wat zij deden? Oké, zij waren met zijn tweeën maar alleen moest het toch ook wel kunnen. Ik moest alleen nog iets vinden wat de "rol van mijn vader" kon overnemen. Op het eerste gezicht zie ik niets bijzonders maar dan bedenk ik me dat het met mijn vingers ook moet kunnen.

Ik trek mijn T-shirt en onderbroekje uit. Naakt lig ik zo op bed en hoewel ik allebei mijn ouders regelmatig naakt zag vielen me nu pas de paar verschillen op tussen mijn lichaam en dat van mijn moeder: Zij had borsten (iets wat alle vrouwen leken te hebben maar geen enkel meisje van mijn leeftijd) en ze had wat donkere, stevige haartjes tussen haar benen. Dat laatste had mijn vader overigens ook. Zoals bedacht legde ik mijn linker wijsvinger tussen mijn schaamlipjes maar op de een of andere manier kon ik niet zo gauw vinden hoe ik die er nou in moest krijgen. Ik kwam op het idee mijn schaamlippen iets uit elkaar te houden om zo een beter zicht te krijgen. Met mijn linker duim probeerde ik mijn linkerkant wat uit elkaar te bewegen en met mijn rechter de andere kant. Nu kwam er een smalle opening in zicht en ik besloot daar mijn wijsvinger in te duwen. Ik bewoog mijn vinger er helemaal in en daarna er bijna helemaal uit. Met steeds meer handigheid en snelheid bewoog ik mijn vinger in en uit en hij werd ook steeds natter. Opeens, terwijl ik op mijn beurt al behoorlijk aan het hijgen ben, komt mijn broer Michiel binnen. Hij is twee jaar ouder dan ik en met zijn 12 jaar iets beter op de hoogte maar toch vroeg hij toen hij binnenkwam: "Wat doe jij nou?". Hoewel hij het antwoord al wist (hij wel). Ik vertelde hoe lekker het was en ook wat ik beneden had gezien. Op fluistertoon uiteraard. Ik zag door zijn onderbroek dat ook zijn piemel hard was geworden. Dat was niet zo toen hij binnen kwam en dus vroeg ik wat dat was. "Dat heet een stijve" vertelde hij. "En daarmee kun je bij een meisje tussen haar benen naar binnen" merkte ik op. Hij bevestigde dit en na watt e hebben bijgepraat was ik opeens een stuk wijzer. Ik vroeg of ik zijn piemel mocht zien. Hij had mij tenslotte ook bloot gezien en ik was wel benieuwd naar hoe hij er nou uit zou zien met zo een "stijve". "Ik vind hem mooi" zei ik. En het was waar: hij had een pikkie van ongeveer een centimeter of 8 (niet echt klein voor zijn leeftijd). Zijn eikel lag bloot doordat er te weinig huid was om alles te bedekken in zijn huidige vorm. Zijn eikel zelf was donker roze en glom een beetje. Hij zei dat hij er nooit bij stil had gestaan maar dat hij mij ook knap vond zo naakt voor zich met een vochtig kutje. "Wil je me pijpen?" vroeg hij. In mijn korte geheugen zoekend naar de juiste uitleg en het beeld van mijn ouders neem ik zijn piemel half in mijn mond. Ik begon met aan zijn eikeltje te zuigen en al gauw met mijn tong. Het duurde niet lang of hij verdween helemaal in mijn mond en Michiel keek bij alsof dit het lekkerste was wat hij ooit had meegemaakt. Daarna ging ik op mijn rug liggen en vroeg Michiel of hij mij wil neuken (een woord wat ik nog maar net kende). Ik spreid mijn benen iets en Michiel komt met zijn benen tussen die van mij. Aanzienlijk handiger dan ik met mijn vingers plantte hij zijn piemel tussen mijn schaamlipjes en begint zachtjes te stoten. Langzaam in en uit. Naarmate het voortduurde kreeg hij de smaak meer te pakken. Al snel stootte hij of zijn leven er van afhing. Ik greep hem bij zijn billen om hem wat extra kracht te geven door hem bij iedere stoot naar me toe te trekken. Ik hijgde en kreunde van genot en zou het liefst Michiel in zijn geheel naar binnen trekken. Steeds sneller hijgend kom ik dan eindelijk klaar voor de eerste keer in mijn leven. Omdat Michiel ook op het punt stond te komen trok hij zich terug en zei me zijn piemel in mijn mond te nemen. Op het moment dat ik mijn mond over zijn eikel beweeg spuit er een straaltje dik vocht recht mijn mond in. Ik proef het en slik het door. Het was het lekkerste dat ik ooit geproefd had. Allebei klaargekomen besluiten we dat we dit toch vaker zouden moeten doen.

Eerste keer

Welkom op mijn blog. Hier vind je verhaaltjes die ik in de loop der jaren op het net gevonden heb en graag wil delen en blogjes van mijzelf. Als rechtschapen beroepspedofiel kom ik veel met kinderen in aanraking en deze ervaringen wil ik graag delen. Verwacht hier geen schokkende bekentenissen van mij. Als ik ooit al het plezier heb mogen beleven om mijn verlengstukje in een te klein achterwerkje van een jaar of zes te plaatsen, dan hou ik daar mijn mond wijzelijk over dicht in mijn blogs. Denk ik..

Ik vind het gewoon wel belangrijk dat het negatieve beeld van pedofielen, voornamelijk veroorzaakt door de media, een beetje veranderd wordt. Niet iedere pedo vermoordt kindertjes nadat hij of zij eerst dagenlang van het warme strakke kinderlijf heeft genoten. Sterker nog, de meeste pedofielen zullen nooit hun gedachtes in daden omzetten. Degenen die dat wel doen zijn zelden echte pedofielen. Niet dat die er niet zijn natuurlijk, ikzelf zou ook geen nee zeggen als ik de kans krijg om mijn tong in een klein, strak, roze anusje te laten verdwijnen zonder dat dit enige gevolgen voor mij zou hebben. Maar ja, vooral dat laatste is in de huidige westerse wereld met al zijn normen en waarden die tegen mensen zoals ik gericht is niet meer mogelijk. Oh leefde ik maar in de jaren 60/70, dan kon je gewoon een blaadje kopen met afbeeldingen van jonge licht behaarde meisjes met borstjes als erwtjes die je met een blik in de camera aankeken waardoor je al bijna meteen je kruit verschoot of een filmpje huren met belachelijke achtergrondmuziek waarin zonder enige schaamte een jongen met lang haar zijn nog niet volgroeide knuppel in een mondje parkeerde van een meisje dat nog niet al haar melktandjes kwijt is terwijl een volwassen vrouw met teveel schaamhaar het lustgrotje van het meisje met haar mond onderzocht op zeepresten tussen de lipjes zonder dat iemand een stempel op je voorhoofd drukte. Maar tegenwoordig is er internet, dus ik mag niet klagen. Iedere idioot weet met een paar juist geplaatste zoekwoorden en muisklikken toch nog wel letterlijk aan zijn / haar trekken te komen. En daar zijn we weer terug bij het eerste punt, het blijft een mentaal liefdesspel, de pedo alleen met zijn monitor met daarop een afbeelding van russische bruinharige tienertjes, die met alle plezier van de wereld op iedere foto een kledingstuk minder aanhebben. Een foto verschijnt waarop mooi wordt ingezoomd op het 12 jarige spleetje en meneer lanceerd een paar stralen zaad. Klaar is Kees. Schuldig voelen daarna? Nee, waarom ook...Hij blij en het blijven gedachten, meneer kan nu weer vrolijk goedendag zeggen tegen zijn buurmeisje zonder haar mentaal te verkrachten. Meneer is weer een keurige heer.